Rozdział I

Rozdział I: Poznasz mnie, bo to ja

Song

***

Anastasia POV:

   Tydzień -  tyle zostało do końca roku. Kończę gimnazjum*. Przede mną jeszcze ostatnie dwa lata obowiązkowej nauki. A potem luzik. No, nie do końca. Po szkole mam w planach wybrać się na studia - a raczej moi dziadkowie tego chcą. Cóż w tym dziwnego skoro oboje są dobrze wykształceni i przez lata, aż do emerytury, pracowali zaciekle. Może nie byli niesamowiciesuperbardzoekstramega zamożni, ale swoje mieli. Szkoda, że ich córka była ich zupełnym przeciwieństwem.  Ale wróćmy do rzeczywistości.  

  Zadzwonił upragniony przez wszystkich uczących się dzwonek. Wraz z resztą mojej kochanej klasy (tak, to sarkazm) wstałam z krzesła, po czym skierowałam się do drzwi wyjściowych z sali.

- Ana! Zaczekaj! - usłyszałam za sobą dobrze znany mi damski głos, gdy już byłam w połowie korytarza.

Obróciłam się na pięcie w stronę mojej szkolnej stalkerki, która była moją największą fanką. Dlaczego? Wkrótce się przekonacie.

- Co jest, Iv? - zapytałam. Iv, a raczej Ivette, znam od początku szkoły średniej.

 Jest jedną z nielicznych osób, które akceptują mój obecny wygląd. Zresztą to jest powód, dla którego tak bardzo mnie uwielbia. Ale do rzeczy. Jak wiadomo, większość Hiszpanów, według międzynarodowej propagandy, ma ciemne włosy i  oliwkową karnację. Moja czupryna, natomiast jest koloru śnieżnobiałego z pasmami srebra, a poza tym mam bardzo bladą skórę, więc wyróżniam się spośród tłumu Hiszpanów. Jeszcze rok temu wyglądałam normalnie (to znaczy, jeśli chodzi o włosy, bo karnację zawsze miałam bladą jak na osobę mieszkającą w Hiszpanii), a potem zdarzyło się To.

- Masz plany na dzisiaj? - z letargu wyrwał mnie głos koleżanki. Ivette wygląda jak typowa latynoska. Czarne włosy i lekko złocisty odcień skóry. Była naprawdę śliczna, ale miała specyficzny charakter.

- Raczej nie, a co? - zapytałam.

Prawda była taka, że mam jeszcze trochę do zrobienia w związku ze zbliżającymi się wakacjami, ale nie chciałam wyjść na niegrzeczną. Zwłaszcza że wkrótce się pożegnamy. Być może na zawsze.

- Razem z ekipą wybieramy się na fiestę do Reina Parquet i może chciałabyś z nami pójść?

- No nie wiem — zamyśliłam się.

Dyskoteki to nie mój świat, zresztą tam niemal zawsze się roi od tych ohydnych bestii.

- Oj, no weź prawie koniec roku, a ty przez ten cały czas nie integrowałaś się z nami prawie wcale — jej słowa uderzyły we mnie, ale zachowałam pokerową twarz.

To prawda, przestałam zadawać się z moimi kolegami ze szkoły, ale miałam ważny powód.

- Zresztą od przyszłego roku już nas nie będzie. Ja jadę do Barcelony, Amanda do Sevilli, Javier do La Coruna, a Vasco wyjeżdża do szkoły, do Mediolanu. Ty jedyna zostajesz w Madrycie — dalszą konwersację przeprowadziłyśmy, idąc w kierunku głównego wyjścia. W sumie to nie była rozmowa - ona mówiła, a ja słuchałam.

  Było już po lekcjach. Gorące słońce jak zwykle świeciło na samym środku nieba. Kocham.

Zsunęłam swoje fioletowe Ray Bany z czubka głowy prosto na nos, chcąc ochronić choć trochę moje biedne oczy przed promieniami słonecznymi. Jeszcze nie planuję oślepnąć.

- Okej niech ci będzie, ale tylko dlatego, że jak się nie zgodzę to mnie, zamęczysz — stwierdziłam. Mamy inne wyjście? Będzie mnie torturować, dopóki się nie zgodzę.

Czarnulka zachichotała i podskoczyła lekko.  Jakbym widziała te dziewczyny w filmach! Jeszcze tylko jakiegoś przystojniaka bez koszulki tutaj brakuje.

- Wspaniale! - pisnęła — spotykamy się o dwudziestej na miejscu — dodała jeszcze na odchodnym i ruszyła w swoją stronę.

- Ciao! - usłyszałam jeszcze, nim sama ruszyłam w stronę mojego domostwa.

*

  Mieszkam na przedmieściach Madrytu, w domku dziadków. Jego kremowe ściany są przerywane białymi elementami mającymi dać efekt filarów podtrzymujących cały dom. Niski, lekko skośny dach, szerokie okna zaokrąglone jak w gotyku oraz duże patio z widokiem na ogród w stylu toskańskim. Uwielbiam.

  Zawsze lubiłam dom dziadków, był lepszy od tego malutkiego mieszkania sprzed roku. Dwa pokoje na pięć osób, mała łazienka wraz z toaletą i ciasna kuchnia. Poza tym kamienica znajdowała się w samym centrum miasta, więc było wiecznie głośno. Szczególnie w godzinach szczytu. Czyli codziennie.

 U dziadków mieszkam odkąd, wyszłam ze szpitala, czyli od dziewięciu miesięcy. To jedna z nielicznych zalet tego wszystkiego. Mogłam wyrwać się od zgiełku miasta i zamieszkać w cudownej, spokojnej okolicy.

  Od domu dzieliło mnie trzydzieści minut drogi piechotą. Nie lubię jeździć komunikacją miejską. Śmierdzi tam potem i uryną, ble.

Przerzuciłam plecak na drugie ramię, włożyłam do uszu słuchawki i ruszyłam w dół, ulicami Madrytu ku mojemu ukochanemu domkowi.

***

Lucas POV: 

  Nienawidziłem siebie! Dzień w dzień od tych przeklętych niemal dwóch lat. I nie tylko siebie. Nienawidziłem tego kim jestem. Robiłem wszystko, żeby to powstrzymać, ale nie dawałem rady. To było silniejsze ode mnie. Gdy tylko wyczuwałem to robactwo - atakowałem. Instynkt samozachowawczy, tak to się chyba nazywa. Musiałem się ukrywać. Dzięki Bogu, nie było ich zbyt wiele w Paryżu. To trochę dziwne, bo jakby nie patrzeć to przecież jedno z największych miast Europy i stolica Francji.

 Jestem tutaj od dwóch lat, wcześniej mieszkałem w małej wiosce w okolicach Marsylii, jednak wyjechałem, w końcu, na studia. Przez pierwszy rok wszystko było wspaniale. Mój stan zdrowia nie był już taki dokuczliwy i zacząłem uczyć się na kierunku Sztuki Wizualne - Fotografia. Jestem na drugim i zarazem ostatnim roku. Nie wiem co potem zrobię. Boję się. Nie tylko o swoją przyszłość, ale o to, co może przynieść teraźniejszość. A co jeśli Oni czekają na odpowiedni moment, aby mnie zaatakować? Albo – co gorsza – zaatakują kogoś z moich bliskich?! Nie chcę, żeby kogokolwiek skrzywdzili. Chryste! Ile bym dał, żeby spotkać tego Pogromcę, który w ciągu kilku miesięcy swojej, posługi załatwił cztery razy więcej demonów, niż ja. Może ten ktoś by mi pomógł? Choć z tego, co wiem, oboje z pozostałej dwójki dają sobie całkiem nieźle radę. To ja jestem tą czarną owcą. W ciągu półtora roku zabiłem może 50 stworów. Z tego, co wiem Jedynka, zabił (albo zabiła, bo nie wiem, kim jest) w ciągu kilku lat ponad kilkaset potworów, Trójka około dwustu, a ja? Dwójka? Prawie nic. Ale to może i lepiej. Od samego początku nie znosiłem swojego "zawodu". Dlaczego to, akurat ja musiałem mieć w sobie Przeznaczenie?! Czemu nie ktoś inny, ktoś sprawniejszy, odważniejszy i mniej wrażliwy? Tak jestem wrażliwcem i wszyscy o tym wiedzą! A przynajmniej byłem do czasu tej... Transfiguracji. Potem przestałem odczuwać wszystko tak intensywnie. Stałem się chłodniejszy, co nie znaczy oschły. Po prostu... umiałem powstrzymać targające mną emocje.

- Luke, idziesz? - z letargu wyrwał mnie głos mojego współlokatora, Fabiena.

No tak! Przecież trzeba iść na zajęcia.

- Już, tylko wezmę rzeczy — odpowiedziałem mu i chwytając plecak, w którym miałem wszystko, co dziś mi będzie potrzebne, wyszedłem za nim z naszego pokoju.

- Chodź, bo dziewczyny czekają na dole! - marudził, jak zwykle.

Czasem miałem wrażenie, że to jego hobby. Będąc na parkingu, wsiedliśmy do samochodu Fabiena. Od czasu wypadku, powiedziałem sobie kategoryczne NIE! Już nigdy nie wsiądę za kółko.  Pojechaliśmy w stronę uczelni...

***

Simone POV:

  Koniec okazał się początkiem. Przez chwilę myślałam, że już nic więcej się nie zdarzy, a tu niespodzianka. Nagle okazało się, że mogłam dostać drugą szansę. Lepszą szansę. Ciekawszą szansę. Jestem zadowolona ze swojej decyzji. Wbrew pozorom nie czuję się z nią niekomfortowo. No okej, na samym początku było ciężko. Samotność mnie przytłaczała z zatrważającą siłą, ale dzięki walce dawałam upust emocją, a one przestały być takie uciążliwe.

 W niczym nie przypominam swoich rówieśników. Pod względem fizycznym oraz psychicznym. Mam białe włosy i czarne jak węgiel oczy w kształcie migdałów, tak przynajmniej mi mówią. Mam także tatuaż. Oczywiście, nie z własnej nieprzymuszonej woli. Pojawił się po Transfiguracji. Na razie rozrasta się po ręce. Aktualnie sięga do ramienia. Jest to winorośl, z tą różnicą, że zamiast winogron wyrastają z niej róże. Jak na razie trzy już się rozwinęły. Odkryłam, że jedna róża odpowiada jednemu Pogromcy. Nadal nie rozumiem skąd, jednak bierze się ich barwa. Moja jest jaskrawo, królewsko niemal, błękitna. Ta, która rozwinęła się jako druga, ma kolor jaskrawej, nieskazitelnej bieli. I jest trzecia. Przeciwieństwo wcześniejszej. Rozrosła się stosunkowo nie dawno. Bolało. Nie mogłam spać w nocy, ponieważ ręka nieustannie mnie piekła. Czułam się jakby jęzory ognia, lizały moją skórę. A potem ją zobaczyłam. Czarna jak noc. Mroczna niczym ciemność.

Wiem, że to tylko kolor, ale... mam złe odczucia, co do tego Pogromcy. Jednak nie znam tego kogoś, może to tylko przeczucie. To w końcu tylko róża.

 Dwa pozostałe pąki są ukryte, gdzieś w czeluściach zwiniętych gałęzi latorośli. Nie wiem, jaki będą mieć kolor i nie wiem kim, są osoby, do których będą należeć. Ale wiem jedno: ja i pozostała dwójka powinniśmy zawrzeć Sojusz. Problem jednak tkwi w tym, że nie wiem, skąd oni są. Może mieszkają na innym kontynencie? Ile mają lat? I czy sami będą chcieli sojuszu?

Musiałam czekać. Czekać, aż się spotkamy...